Gordon’s to alkohol kojarzony chyba przez każdego barmana oraz fana ginu. Dziś jest to jedna z najpopularniejszych marek ginu na świecie, która należy do giganta branży alkoholowej – Diageo (Właściciela między innymi takich marek jak Johnnie Walker, Captain Morgan czy Smirnoff). Popularność marki jest ogromna i mówi się, że średnio co 6 sekund gdzieś na świecie sprzedaje się butelka ginu Gordon’s. Cofnijmy się jednak do Londynu z XVIII wieku i prześledźmy historię tej marki od samego początku.
Odrobina historii
Pierwsza połowa XVIII wieku w historii Wielkiej Brytanii to okres w którym alkohol (gin) cieszył się ogromną, aczkolwiek złą sławą. Okres ten znany w historii jako „Gin craze” (w wolny tłumaczeniu moglibyśmy określić go jako „ginowy szał”) był przykładem społecznej degrengolady, pokątnej produkcji podłej jakości trunków i masowego pijaństwa najniższych warstw społecznych. W ramach walki z panującą sytuacją wdrażano odpowiednie ustawy (tzw. Gin Acts), które miały regulować sprzedaż i produkcję alkoholu. Z czasem sytuacja zaczęła się poprawiać, społeczeństwo zaczęło trzeźwieć a spożycie alkoholu mocnego zaczęło spadać (z 2,21 galona na osobę rocznie w 1743 do poziomu ok. 0,59 galona w 1771 roku). Kilkanaście lat po wprowadzeniu ostatniego Gin Act’u (w 1751 roku) w Londynie zaczęły pojawiać się firmy i destylarnie, których celem było wytwarzanie wysokiej jakości trunków. Jednym z pionierów był Alexander Gordon, przedsiębiorca szkockiego pochodzenia, który w 1769 roku rozpoczął działalność i otworzył destylarnię w londyńskim Southwark. Mimo wątłej reputacji ginu oraz ciągłego popytu na niskiej jakości alkohol, Alexander od początku działania destylarni stawiał na skrzętnie wyselekcjonowane składniki oraz utrzymanie wysokiej jakości produkowanego alkoholu. Podobno kazał nawet swojemu synowi odbyć siedmioletni staż w destylarni zanim zdecydował się przekazać mu firmę.
Początkowo destylarnia Alexandra produkowała lekko słodki gin, który moglibyśmy określić jako styl „Old Tom”, (Więcej o stylach ginu znajdziesz tutaj), jednak ciągle z przeważającym aromatem jałowca. Celem Alexandra było stworzenie najbardziej „ginowego ginu” – swego rodzaju wyznacznika ginowych standardów. Krokiem milowym dla produkcji Gordon’sa (jak i wielu innych alkoholi) było opracowanie przez Aeneas’a Coffey’a destylatora kolumnowego. Taka aparatura pozwalała na dużo wydajniejszą destylację alkoholu oraz na uzyskanie spirytusu rektyfikowanego o zawartości 95% ABV.
Wykorzystanie takiej aparatury w destylarni Gordons’a dało podwaliny do stworzenia ginu, który dziś określilibyśmy jako London Dry Gin (jednak samo oznaczenie London Dry Gin pojawiło się na butelkach ginu Gordon’s dopiero na początku XX w.). W międzyczasie Gordon’s zyskał uznanie pośród marynarzy British Navy i za ich sprawą dotarł do najdalszych zakątków świata. W roku 1898 firma Gordon & Co połączyła siły z gorzelnikiem Charles’em W. Tanqueray’em tworząc spółkę Tanqueray Gordon & Co. co pozwoliło obu markom umocnić swoją pozycję na rynku. W 1922 roku firma dołączyła do portfolio Distillers Company (spółki sześciu szkockich destylarni, która dała podwaliny dzisiejszej firmie Diageo). Z perspektywy czasu ruch ten był niezwykle dobrym posunięciem, bo otworzyło to szereg możliwości na rynku światowym jak i pozwoliło przetrwać wszelkie zawirowania XX wieku. Ugruntowana pozycja na rynkach zagranicznych pozwoliła otworzyć kolejną destylarnię w Linden (New Jersey) w Stanach Zjednoczonych zaraz po zakończeniu prohibicji. Rozwój firmy zatrzymała II wojna światowa, podczas której zbombardowana została destylarnia i magazyny mieszczące się w Londynie przy Goswell Road. Odbudowa destylarni trwała aż do roku 1957, jednak popyt na produkty marki Gordon’s był na tyle wysoki, że produkcja rozlokowana była w destylarniach na całym świecie. Decyzją firmy w 1998 roku produkcja Gordons’a na rynek brytyjski została przeniesiona do Szkocji – kraju pochodzenia Alexandra Gordona, gdzie w destylarni Cameron Bridge produkowany jest do dziś.
Już od momentu powstania, marka Gordon’s mogła być uznawana za niezwykle progresywną. Oczywiście, warto tu wspomnieć o wprowadzeniu pewnej „świeżości” i nowej jakości do kategorii ginu czy użyciu innowacyjnej aparatury do stworzenia ginu, który kiedyś będzie nosił nazwę London Dry. Siła Gordons’a tkwiła jednak w odważnych eksperymentach i pogoni za innowacją… W 1906 roku na rynku pojawił się Gordon’s Sloe Gin (likier tarninowy na bazie ginu) a w latach dwudziestych – złotej erze przyjęć koktajlowych – postawił na stworzenie nowej linii gotowych koktajli RTD. Ludzie byli zachwyceni koktajlami, jednak niewielu wiedziało jak zrobić to poprawnie więc Gordon’s wyszedł do nich z gotowym rozwiązaniem. W 1924 roku ukazała się seria koktajli Gordon’s Cocktail Shaker (w butelkach przypominających shaker) w ramach której dostępne były takie koktajle jak 50/50, Martini czy Piccadilly. Z czasem seria ta zyskała ogromną popularność i dostępnych było aż 13 różnych koktajli RTD! Ponadto na przełomie lat dwudziestych i trzydziestych XX w. Gordon’s wprowadził do swojej oferty dwa giny smakowe – pomarańczowy i cytrynowy. Co prawda kategoria flavoured gin’ów w dzisiejszych czasach nie jest niczym zaskakującym, jednak prawie sto lat temu wprowadzenie takiego produktu było czymś niezwykle innowacyjnym. Wszystkie te działania doprowadziły do szczytu popularności w latach sześćdziesiątych, kiedy Gordon’s uznawany był za najlepiej sprzedającą się markę ginu na świecie!
Co dziś Gordon’s ma do zaoferowania?
Podstawą portfolio Gordon’sa jest gin London Dry, który w Europie dostępny jest w przezroczystej butelce zabutelkowany z mocą 37,5% ABV. Jego niezmienna od wielu lat receptura bazuje na trzykrotnie destylowanym spirytusie pszenicznym oraz specjalnej mieszance składników botaniczych, na którą składają się takie zioła i przyprawy jak pochodzący z Toskanii jałowiec, ziarna kolendry, arcydzięgiel, korzeń irysa, skórki z cytryny i pomarańczy i lukrecja. Od 2013 roku do portfolio marki zaczęły powracać giny smakowe, pierwszym z nich był Gordon’s Crisp Cucumber (o smaku ogórkowym), następnie Gordon’s Spot of Elderflower (kwiat bzu) a w roku 2017 światło dzienne ujrzał Gordon’s Pink o smaku czerwonych owoców. W ubiegłym roku na rynek weszły kolejne trzy warianty smakowe – pomarańczowy, cytrynowy oraz brzoskwiniowy.
Podstawowa wersja ginu Gordon’s bardzo dobrze odnajdzie się w każdym koktajlu, który bazuje na London Dry Gin. Z mojej strony szczególnie polecam Was spróbować dwóch koktajli: Eastside na bazie Gordon’s London Dry oraz Pink Alexander na bazie Gordon’s Pink.
Pink Alexander
Składniki
25 ml Gordon’s Pink
25 ml Creme de cacao white
25 ml syrop z czerwonych owoców
25 ml śmietanka 30%
Metoda:Shake
Szkło: Coupette
Lód: Brak
Garnish: Gorzka czekolada
Eastside
Składniki
50 ml London Dry Gin
25 ml sok z limonki
25 ml syrop cukrowy
6-8 liści mięty
2 plasty świeżego ogórka
Metoda: Shake
Szkło:Coupette
Lód:Brak
Garnish:Plaster z ogórka + top z mięty
Bibliografia:
https://www.gordonsgin.com/about-gordons/Timeline
https://www.diageo.com/en/our-brands/brand-profiles/gordons/
https://en.wikipedia.org/wiki/Gordon%27s_Gin
https://web.archive.org/web/20150419143131/http://www.gordons-gin.co.uk/about/gordon’s-history
https://web.archive.org/web/20150415053042/http://www.gordons-gin.co.uk/about/gordon’s-timeline
https://web.archive.org/web/20150414065304/http://www.gordons-gin.co.uk/about/facts-about-gordon’s
https://www.campaignlive.co.uk/article/great-british-brands-gordons-gin-dating-late-18th-century-recipe-iconic-brand-233-years-ago/154763
https://www.diageobaracademy.com/en_zz/know-your-liquid/know-your-liquid-artilces/history-gordons-gin/
https://ajph.aphapublications.org/doi/abs/10.2105/AJPH.91.3.375
https://www.diffordsguide.com/producers/1116/cameronbridge-gin-distillery/history
Zdjęcie Wiki Commons: https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/8/87/Vintage_Gordon’s_Gin_bottle.jpg